حسین برادران فر
خبرنگار شهرآرامحله
محله جاهدشهر یکی از محلههای قدیمی منطقه الهیه است. محلهای که بیش از 25سال از شروع سکونت در آن میگذرد. ابتدا تعدادی از جهادگران و کارکنان جهادسازندگی پا به این محل گذاشتند و سازندگی در جاهدشهر را آغاز کردند. بدیهی است که در ابتدا جاهدشهر شکل و شمایل یک محله مدرن را نداشت و مملو از کمبودها و کاستیها بود. نه مدرسهای، نه مسجد و حسینیه، نه درمانگاه و دکتری و ...
خیلیها زحمات زیادی را متحمل شدهاند و در طول بیش از دو دهه افراد زیادی برای ساخت و آبادانی جاهدشهر از جان و مال خود خرج کردند تا امروز به این محله «منطقه نوین شهری» اطلاق شود. یکی از افرادی که باعث و بانی اولینها در محله جاهدشهر است، غلامرضا باهوش، از قدیمیترین فرهنگیهای محل، جهادگر، عضو شورای اجتماعی محلات و از دستاندرکاران ساخت و راهاندازی اولین مدرسه در محله جاهدشهر است. با غلامرضا باهوش بهعنوان یکی از چهرههای تأثیرگذار محله جاهدشهر گفتوگویی داشتهایم که در سطور بعدی خواهید خواند.
مجروحیت در دوران دانشجویی
غلامرضا باهوش متولد 1343 و اصالتا اهل فردوس است. خودش میگوید: در فردوس متولد شدم و در این شهر دوران کودکی و تحصیل خود را سپری کرده و مدرک دیپلم را دریافت کردم. سال62 به همراه خانواده به مشهد مهاجرت کرده و همان سال در کنکور شرکت نموده و در رشته برنامهریزی اجتماعی دانشگاه شیراز پذیرفته شدم. دوره دانشجویی با روزهای جنگ تحمیلی همزمان بود و من هم به عنوان یک ایرانی احساس دین کرده و 4دفعه در جبهه نبرد حضور پیدا کردم. در آخرین حضور که در جبهه غرب(ارومیه) حضور داشتم، مجروح شده و 6ماه در بیمارستان تبریز تحت مداوا قرار گرفتم. بابت این مجروحیت 25درصد جانبازی به بنده اعطا شد و البته یک سالی هم از دانشگاه مرخصی گرفتم.
تلاش برای آبادانی محله جاهدشهر
بعد از فارغالتحصلشدن از دانشگاه مدتی بیکار بودم و از راه تدریس و معلم خصوصی هزینه و مخارج زندگی خود را تأمین میکردم، بعد از مدتی با قبولی در امتحان استخدامی ادارهجات، در جهاد کشاورزی استان خراسان مشغول به کار شدم، در سال1374 تعاونی مسکن جهاد سازندگی قطعه زمینی را در محله جاهدشهر در اختیار ما قرار داد. در آنزمان تمامی ساکنان محله جاهدشهر به 100خانوار هم نمیرسید، محلهای دورافتاده که بدون هرگونه امکانات رفاهی بود و از معمولیترین خدمات شهرنشینی همانند آب، برق و گاز بیبهره بود. باید جاهدشهر تبدیل به محلهای شهری و قابل سکونت میشد، لذا اهالی آستین همت بالا زدند و هیئت امنایی بین 100خانوار ساکن در محله جاهدشهر تشکیل شد و من بهعنوان رئیس هیئت امنا به همراه چند تن از همسایهها، پیگیر اخذ امتیازات آب، برق و تلفن و راهاندازی خط اتوبوس شدیم. در آن روزها مجله جاهدشهر گاز نداشت، به همین دلیل تانکر نفتی اجاره کرده و روزانه بین شهروندان نفت توزیع میکردیم تا اینکه گازگشی محل انجام شد.
ساخت اولین مدرسه محله
یکی از مشکلات مهم که در محله جاهدشهر وجود داشت، نبود مدرسه بود، دانشآموزان به ویژه دانشآموزان دختر برای رفتن به نزدیکترین مدرسه که در چند کیلومتری محله ما قرار داشت، با مشکلات زیادی روبه رو بودند، با پیگیریهای مداومی که داشتم آموزش و پرورش زمینی با کاربری آموزشی در اختیار ما قرار داد و اعلام کرد که هزینه ساخت مدرسه را ندارد. با دوندگی بسیار و کمک خیران، اولین مدرسه محله در مهر 1377 به صورت دوشیفته(یک شیفت برای دختران و شیفت دیگر برای پسران) افتتاح شد، جالب اینکه این مدرسه در شیفت پسران، فطرت و در شیفت دختران، نیایش نام داشت. باوجوداین و به دلیل کمبود فضای آموزشی برای مدتی خانه یکی از ساکنان محله را اجاره و به مدرسه تبدیل کردیم، در این مدت هزینه اجاره این مدرسه را والدین بچهها پرداخت میکردند. بعد از مدتی با افزایش جمعیت محله، مدارس دخترانه و پسرانه متعددی در مقاطع تحصیلی مختلف با مشارکت خیران و اداره کل نوسازی مدارس ساخته شد.
تأسیس مجموعه آموزشی و ورزشی مروارید
با تأسیس مدارس ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان در محله جاهدشهر، تنها نیاز آموزشیای که در محل وجود داشت، وجود مهدکودک تخصصی برای کودکان بود. به همین دلیل قطعه زمینی هزار متری با کاربری آموزشی خریداری کرده و 200متر از آن را به مهدکودک و پیشدبستانی اختصاص دادم. بعد از مدتی و همزمان با استقبال از پیشدبستانی(مروارید)، ساخت دبستان مروارید نیز آغاز شد و بعدها با ساخت و تأسیس کانون زبانهای خارجی و باشگاه ورزشهای رزمی و بدنسازی در مجموعه فوق امکانات رفاهی محله جاهدشهر بیش از بیش گسترش یافت و امروز بیش از 1000خانوار از خدمات ورزشی، تحصیلی، آموزشی و فرهنگی مجموعه مروارید بهرهمند میشوند. همچنین این مجموعه محلی برای اشتغال شهروندان است و 100نفر شامل نیروهای آموزشی، راننده و خدماتی در این مجموعهها مشغول به فعالیت هستند.