ثبت نام آزمون‌های ورودی مدارس سمپاد و نمونه‌دولتی از ۱۸ فروردین آغاز می‌شود فروش بلیت قطار‌های نیمه دوم فروردین از امروز آغاز شد (۹ فروردین ۱۴۰۳) فرودگاه مشهد در رتبه دوم پر ترددترین فرودگاه‌های کشور در نوروز ۱۴۰۳ قرار گرفت بانک شیر مشهد در روز‌های کاری ایام نوروز فعال است خدمات‌رسانی به بیش از ۱۰۰۰ مسافر نوروزی در داروخانه‌های هلال احمر خراسان رضوی چرا مبالغ جریمه‌های رانندگی ۵ برابر شد؟ ۴۰ درصد مراجعه کنندگان به داروخانه‌های مشهد غیربومی هستند تصادف مرگبار پژو پارس و سوناتا در جاده‌های سمنان (۹ فروردین ۱۴۰۳) ویدئو| جزئیات پرونده زمین خواری به ارزش ۳ هزار میلیارد تومان در آستارا واژگونی پراید در جاده نیشابور به سبزوار ۴ کشته و مصدوم برجای گذاشت (۹ فروردین ۱۴۰۳) ممنوعیت ترافیکی شب‌های قدر سال ۱۴۰۳ در مشهد اعلام شد ظرفیت قطار‌های منتهی به مشهد در شب‌های قدر افزایش می‌یابد؟ (۹ فروردین ۱۴۰۳) کاهش ۸ درصدی تردد خودرو‌ها در ورودی‌های خراسان رضوی (۹ فروردین ۱۴۰۳) اولین واکنش فرزند آیت الله علم الهدی به شایعه مشارکت در یک هلدینگ گردشگری مه گرفتگی و غبار محلی در جاده‌های خراسان رضوی (۹ فروردین ۱۴۰۳) دستگیری قاچاقچی حرفه‌ای در تهران| ۲۲ کیلوگرم شیشه کشف شد (۸ فروردین ۱۴۰۳) انفجار چاه فاضلاب جان مرد اردبیلی را گرفت (۸ فروردین ۱۴۰۳)
سرخط خبرها

روز‌هایی که با خودم تنها ماندم!

  • کد خبر: ۶۱۹۱۱
  • ۱۲ فروردين ۱۴۰۰ - ۲۲:۴۲
روز‌هایی که با خودم تنها ماندم!
نعیمه زینبی - روزنامه نگار
 کرونا دیگر حرفی برای گفتن ندارد. تکراری شده است. درست شبیه به گرانی بخشی از زندگی ما شده است و بالا و پایین کردن هرروز خبرهایش دیگر برایمان لطفی ندارد. دیگر نه برایمان تازگی دارد و نه حرف تازه‌ای دارد! داریم با آن زندگی می‌کنیم و می‌سازیم. دیگر نه ما آن قدر اخبارش را دنبال می‌کنیم و نه مردم شبیه روز‌های بی خبری ابتدای شیوع، پیگیر آن هستند.
 
البته پس از پشت سرگذاشتن یک سال عجیب و پر از استرس، مسئله عجیبی نیست که به حضور کرونا عادت کرده باشیم. حالا هم حرف تازه‌ای نیست که بخواهم واگویه کنم! نه آمار کرونا دیگر اهمیت دارد و نه واکسنی که معلوم نیست چه موقع به دست مردم می‌رسد.
 
تنها چیزی که از کرونا برای من مهم شد و مهم باقی ماند، تجربه ۲۰ روز زیست کرونایی بود. ۲۰ روز زندگی در یک مکعب ۳۶ متری که هیچ راه فراری از آن نبود. مواجهه با خودم در یک تنهایی ۲۴ ساعته. تنهاماندن با آدمی که در طول روز‌های عادی اگرچه با من بود، ولی نبود. تنهایی می‌تواند تجربه جذابی باشد اگر به خلوت منجر شود و می‌تواند آزاردهنده باشد اگر نتوانیم خودمان را بپذیریم و با او زندگی کنیم.
 
گوشه اتاق خزیدم و در را به روی همه آدم‌هایی بستم که حالا ممکن است من به آن‌ها آسیب برسانم. این تنهایی مصلحتی و اجباری مرز حضور آدم‌هایی بود که برایم عزیز بودند. یکی از بزنگاه‌هایی که علایق آدم‌ها را از آن‌ها دور می‌کند، نه نزدیک! علاقه هم از آن کلمات دست مالی شده دنیای ما آدم هاست که کمی سنجش عیارش سخت شده است. این با خودبودن فرصتی است تا دستی به سروروی آن‌ها هم بکشم و سره‌ها را از ناسره‌ها جدا کنم!
 
تنهایم، به دور از همه آن چیز‌هایی که من را پیش از این تعریف کرده است؛ کار، خانواده، آدم ها، محیط‌ها و هرچه پیش از این می‌توانست بخشی از من باشد. تنها خودم هستم و انعکاس افکاری که مدام روی در و دیوار اتاق کمانه می‌کند و با شتاب بیشتر مغزم را سوراخ می‌کند.
 
این تنهاماندن اجباری با خودم لازم بود. باید می‌فهمیدم آدم از خودش نمی‌تواند فرار کند. یک روز‌هایی می‌آید که خودت می‌مانی و خودت. باید می‌فهمیدم وقت‌هایی هست که هیچ کس نمی‌تواند کنارت باشد و تو باید خودت را تحمل کنی و با آن کنار بیایی. آدم اگر با خودش حساب درستی نداشته باشد و مدام از خودش بخواهد به مسکن‌های موقت پناه ببرد، روزگار برایش سخت می‌گذرد. آدم یک جایی، یک روزی با خودش تنها می‌ماند و آن وقت تازه می‌فهمد با خودش چند چند است!
گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->