کسب علم و دانش و استفاده مناسب از دانسته‌ها و کشفیات در مسیر توسعه، اهمیت زیادی دارد. بسیاری از شعرای بزرگ قدیمی به این موضوع اشاره کرده‌اند.
علم بالست مرغ جانت را
بر سپهر او برد روانت را
علم دل را به جای جان باشد
سر بی‌علم بدگمان باشد
دل بی‌علم چشم بی‌نورست
مرد نادان ز مردمی دورست
نیست آب حیات جز دانش
نیست باب نجات جز دانش
مدد روح کن به دانش و دین
تا شوی همنشین روح امین
دین به دانش بلند نام شود
دین با علم کی تمام شود؟
نور، علمست و علم پرتو عقل
روشنست این سخن چه حاجت نقل؟
علم داری مشو به راه ذلیل
علم بس راه را چراغ و دلیل
علم نورست و جهل تاریکی
علم راهت برد به باریکی
دانشست آب زندگانی مرد
خنک آن کآب زندگانی خورد!
تن به دانش سرشته باید کرد
دل به دانش فرشته باید کرد
جهل خوابست و علم بیداری
زان نهانی وزین پدیداری
شود از جهل مرد کاهل و سست
دانش او را دلیر سازد و چست
چون به علمش یقین درست شود
در عمل نامدار و چست شود
* آنچه خواندید گزیده‌ای از شعر بلند اوحدی مراغه‌ای درباره اهمیت دانش و ارزش علم‌اندوزی است.
رکن‌الدین اوحدی مراغه‌ای (۶۷۳-۷۳۸ قمری) عارف و شاعر پارسی‌گوی ایرانی و معاصر ایلخان مغول، سلطان ابوسعید است.
او در شهرستان مراغه زاده شد و آرامگاه وی نیز در همان شهر است. پدرش از اهالی اصفهان بود و خود او نیز مدتی در اصفهان اقامت داشت و به همین دلیل نامش اوحدی اصفهانی نیز گفته شده است.
اکنون یک موزه دائمی در مقبره اوحدی در مراغه دایر است.