پول، پول می‌آورد. این جمله را خیلی شنیده‌ایم، اما هیچ‌کجا بهتر از بازی «مونوپولی» نمی‌شود آن را درک کرد و فهمید. این بازی هم شما را سرگرم می‌کند و هم به شما درس‌های بزرگ اقتصادی می‌دهد.
ایمان فروزان‌نیا| شهرآرانیوز - تاس بریز، پول جمع کن، خیابان بخر، خانه بساز و از بقیه بابت اقامت در خانه‌ها اجاره بگیر، دارایی‌هایت را رهن بانک بگذار و وام بگیر تا سرانجام صاحب کل شهر شوی یا شاید هم ورشکسته. مونوپولی یک بازی پرهیجان و مفرح است که می‌تواند ساعت‌ها شما را سرگرم کند. شانس، قدرت چانه‌زنی، ریسک‌پذیری، آینده‌نگری و خیلی چیز‌های دیگر باید کنار هم قرار بگیرد تا یک نفر برنده مونوپولی شود. همین‌هاست که مونوپولی را به یکی از محبوب‌ترین بازیهای دنیا تبدیل کرده است.
پشت سر این بازی به‌ظاهر ساده کلی مسائل اقتصادی و داستان‌های پیچیده قرار دارد. وقتی پای مونوپولی بنشینید، متوجه می‌شوید که راه و رسم پول درآوردن، به دست آوردن انحصار است، اصلا کلمه مونوپولی یعنی انحصار. اگر شما تمام خانه‌های یک محله را صاحب باشید، ناگزیر هرکسی از آنجا بگذرد، باید به شما پول بدهد و این موضوع سرمایه شما را زیاد و زیادتر می‌کند. در سال ۱۹۰۴ نویسنده‌ای به نام «الیزابت لیز مگی» بازی‌ای به نام «لندلورد» ساخت که بعد‌ها مونوپولی از دستکاری و اصلاح جزئی آن ساخته شد. هدف ساخت این بازی پول یا درآمد نبود، الیزابت مگی طرف‌دار نظریه‌های اقتصادی ضدانحصارگری بود که می‌گفت اقتصادی که به ثروت‌آفرینی بها بدهد، بهتر از اقتصادی خواهد بود که اساس انحصار جلو برود. به این نظریه در دنیای واقعی خیلی عمل نشد. بازی مونوپولی هم از آن فاصله گرفت و حالا در این بازی کسی برنده است که انحصار بیشتری به دست بیاورد. این بازی یک‌جور‌هایی دست کثیف و بی‌رحم غول‌های اقتصاد را برای ما رو می‌کند. انحصار قطعا باعث خلق ثروت است، ولی از طرف دیگر، باقی بازیکنان داخل زمین را از بازی خارج خواهد کرد. مثلا بد نیست یک نسخه از این بازی را با کم و کیفی که به شرایط خودروسازی کشورمان بخورد، بسازیم و این روز‌ها بازی کنیم.
بی‌خیال! از پشت‌پرده‌های سیاسی و اقتصادی بازی بگذریم، چون فارغ از آن‌ها بازی کردن مونوپولی کیف می‌دهد. مونوپولی در دسته بازی‌هایی جا می‌گیرد که با داد و ستد و معامله کالا و جنس جلو می‌رود. این تعامل و چانه‌زنی که اتفاقا مخصوص بردگیم‌هاست و در بازیهای دیجیتال نمی‌شود آن را تجربه کرد، مونوپولی را بسیار محبوب کرده است. تخمین زده شده است که از ابتدای ساخت این بازی، یعنی سال ۱۹۳۵، تا امروز حدود یک‌میلیارد نفر پای این بازی یا نسخه‌های مشابه آن نشسته اند و سرگرم شده‌اند. مونوپولی هنوز هم بازی پرطرف‌داری است و در خانه بسیاری از خوره‌های بردگیم و تمام کافه‌بازی‌ها و فروشگاه‌های بازی فکری می‌شود آن را پیدا کرد. در ایران و به‌خصوص بین بچه‌های دهه ۶۰ این بازی بیشتر با اسم روپولی شناخته می‌شود؛ نسخه‌ای فارسی‌شده از روی نسخه اصلی که باب میل مخاطب هم از آب درآمد.
در بازار نسخه‌های زیادی از این بازی وجود دارد، نسخه‌هایی بر اساس شهر‌های آمریکا، انگلستان، آلمان، کانادا، ژاپن و البته ایران. نسخه‌های کپی‌شده ارزان هستند و قیمتشان از چهل‌پنجاه هزار تومان شروع می‌شود و نسخه‌های اصلی و باکیفیت تا یک‌میلیون تومان و بیشتر هم قیمت دارند. این بازی را می‌توانید با ۲ تا ۶ نفر انجام بدهید. توصیه می‌کنم برای یاد گرفتن بازی به‌جای خواندن دفترچه راهنما، فیلم‌های آموزش آن را در سایت‌های اشتراک ویدئو مثل آپارات نگاه کنید و بازی را به‌صورت تصویری یاد بگیرید. چون توضیحات دفترچه طولانی است و بازی را پیچیده و سخت نشان می‌دهد. بازی چند روش انجام دارد که زمان آن را کوتاه و بلند و برنده شدن را ساده یا سخت می‌کند. انتخاب آن‌ها هم بر اساس وقت و حوصله‌ای که دارید، با خودتان است.
مشخصات بازیگروه سنی:
۹ تا ۹۹ سالتعداد نفرات:
۲ تا ۶ نفرزمان بازی:
۳۰ دقیقه تا ۲ ساعتقیمت:
از چهل‌پنجاه هزار تومان به بالا