بر اساس مطالعاتی که به مدت یک سال روی کاربرانی از ۹ کشور جهان از ایرلند در اروپا تا کامرون در آفریقا انجام شده است، تلفن‌های هوشمند علاوه بر حس خوشایند تفریح با اسباب بازی ها، برای کاربران همان حسی را که درباره محل سکونت خود دارند ایجاد می‌کنند.
نجفی | شهرآرانیوز - کاربران تلفن‌های هوشمند به انسان‌های حلزونی تبدیل شده اند که خانه خود را در جیبشان حمل می‌کنند! آن‌ها آن قدر به تجهیزات ارتباطی خود وابسته اند که می‌توانند دوستان و خانواده خود را نیز نادیده بگیرند. بر اساس مطالعاتی که به مدت یک سال روی کاربرانی از ۹ کشور جهان از ایرلند در اروپا تا کامرون در آفریقا انجام شده است، تلفن‌های هوشمند علاوه بر حس خوشایند تفریح با اسباب بازی ها، برای کاربران همان حسی را که درباره محل سکونت خود دارند ایجاد می‌کنند. این دستگاه‌های ارتباطی دیگر تنها به عنوان یک ابزار مورد استفاده انسان‌ها نیستند و به محل سکونت ما تبدیل شده است. توصیف انسانی این فضا در روابط انسانی را می‌توان هنگام فعالیت‌های مشترکی مانند غذا خوردن، جلسات کاری یا ورزش گروهی مشاهده کرد که شخص مقابل ما می‌تواند در لحظه ناپدید شود و با تلفن همراه هوشمند به خانه خود برود. توسعه این فناوری‌های هوشمند با وجود ماهیت ارتباطی آن‌ها به نظریه «مرگ مجاورت یا قرابت» در ارتباطات بین فردی منجر می‌شود. مرگ مجاورت ناشی از رفتارها، نگرانی ها، ناامیدی‌ها و حتی توهین‌هایی رخ می‌دهد.
در چنین شرایطی، حتی زمانی که به صورت فیزیکی در کنار یکدیگر هستیم، می‌توانیم از لحاظ اجتماعی، احساسی یا کاری تنها باشیم. یکی از دلایل اصلی چنین شرایطی رشد استفاده از پیام رسان‌هایی نظیر واتس اپ است که به قلب تلفن‌های هوشمند بدل شده اند. قلب تلفن‌های هوشمند به اپلیکیشن‌هایی اشاره می‌کند که کاربران بیشترین استفاده را از آن‌ها دارند و کلیدی‌ترین فعالیت‌ها را برای کاربر عملیاتی می‌کنند. برای نمونه، این اپلیکیشن در ژاپن Line، در چین WeChat و در برزیل WhatsApp است. اگرچه بدون تردید از ظرفیت‌های تلفن‌های هوشمند برای خلق و بازتولید رفتار‌های انسانی نظیر ارتباط اعضای خانواده‌های دور افتاده از یکدیگر یا خدمات درمانی نیز می‌توان استفاده کرد، سهولت دسترسی پذیر و امکان بهره برداری تجاری، علمی و شخصی از آن نباید ما را به سوی زندگی حلزونی سوق دهد.