شهرآرانیوز - فیلم کوتاه «سفیدپوش» رضا فهیمی سال گذشته جایزه بزرگ بخش بین‌الملل سی‌و‌هفتمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران را دریافت کرد و طبق آیین‌نامه آکادمی اسکار به‌عنوان نماینده سینمای کوتاه ایران در جمع فیلم‌های کوتاه معرفی‌شده توسط جشنواره‌های واجد شرایط آکادمی اسکار حضور خواهد داشت.
جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران در فهرست فستیوال‌های اسکارکوالیفاید قرار گرفته است. بنابراین این جشنواره و سایر جشنواره‌های حاضر در این لیست، طبق ضوابط اسکار می‌توانند در بازه زمانی یکم اکتبر همان سال تا ۳۰ سپتامبر سال بعد، فیلم کوتاه منتخب همان دوره از رویداد را به این آکادمی معرفی کنند.
«سفیدپوش» براساس قصه «نعلبکی پنیر» نوشته محمدصالح اعلا ساخته شده است و داستان پیرزنی را روایت می‌کند که قالب پنیری را که خودش درست کرده، به احمد پسربچه ۱۰ ساله‌ای می‌دهد تا او پنیر و پیغام پیرزن را به پدرش برساند.
این فیلم که با حمایت انجمن سینمای جوانان ایران تولید شده است، پیش از این در رویداد‌های بین‌المللی مهمی همچون جشنواره «کلرمون فران» فرانسه، جشنواره «شورت شورتس» ژاپن (از فستیوال‌های اسکارکوالیفاید)، جشنواره کونکورتو ایتالیا و... حضور داشته است. «سفیدپوش» در گروه پنج‌گانِ کوتاه از اواخر مهر ۱۴۰۰ در گروه هنروتجربه اکران خواهد شد.
رضا فهیمی در سال ۱۳۹۳ با فیلم «کودکان ابری» جوایز متعددی از جشنواره‌های معتبر داخلی و خارجی گرفته بود؛ از جمله دو جایزه بهترین فیلم کوتاه بخش مسابقه آسیا و جایزه بزرگ جشنواره short shorts ژاپن.
فهیمی با دستمایه قراردادن قصه‌هایی ساده و عامه‌فهم با استفاده از بازیگران بومی و کودکان، بر مفاهیم عمیق انسانی و اخلاقی، طبیعت‌محور و جهان‌شمول تاکید می‌کند. فهیمی در گفتگویی با «هنرآنلاین» درباره استفاده از کودکان نابازیگر در فیلم‌هایش گفته است:
با بچه‌ها کار کردن سخت است، اما با توجه به این که در زندگی روزمره نیز با آن‌ها ارتباط خوبی دارم کار با آن‌ها برایم سخت نیست. می‌دانم که جلوی دوربین چطور کار می‌کنند و چطور باید از آن‌ها بازی بگیریم... وقتی بچه‌ای را که هنوز دوربین فیلمبرداری ندیده از یک گوشه شهرستانی می‌آورم تا جلوی دوربین بایستد و استعداد شکوفانشده‌اش را کشف می‌کنم، برایم لذت‌بخش است.
«سفیدپوش» در یکی از روستاهای رفسنجان ساخته شده است. فهیمی در همان گفتگو درباره ساخت فیلم در جغرافیای روستایی گفته است:
جغرافیا را خود موضوع انتخاب می‌کند. معمولاً ایده‌های کوتاهی که به ذهنم می‌رسد در فضای روستایی می‌گذرد و در بعضی موارد روستا به معنای واقعی روستا نیست، بلکه تصویر کلی از جامعه است. در زندگی روزمره وقتی برای تفریح به روستایی وارد می‌شوم حس می‌کنم آنجا زندگی را می‌توان لمس کرد و زندگی در روستا جریان دارد. در روستا بوی نان تازه تنوری به مشام می‌خورد که حاصل تکنولوژی و صنعت نیست و یک بکری دیده می‌شود که من را جذب می‌کند. هرگز خودم را به موضوع تحمیل نمی‌کنم، اما در ایده‌هایی که به ذهنم می‌رسد بستری وجود دارد که بهترین آن برای نمایش، فضای روستایی است.