صالح مدرس‌زاده | شهرآرانیوز - «رمان عاشقانه جذاب تاریخی قوی» تعبیری بود که رهبر انقلاب پس از مطالعه «پس از بیست سال»، برای این اثر جاودانه به کار بردند. قصه‌ای از دل تاریخ که سعی دارد فضای حاکم بر جامعه مسلمین در بیست سال منتهی به شهادت امام‌حسین (ع) را به گونه‌ای شرح دهد که پاسخی باشد برای یک زخم کهنه؛ «به‌راستی چرا حسین را کشتند؟.»
به عقیده من، وجه تمایز این کتاب از سایر رمان‌های تاریخی، همان عاملی است که «مختارنامه» را یک سر و گردن از بقیه مجموعه‌های تلویزیونی بلندتر کرده است. «هنر روایتگری»، آن عنصری است که خوانندگان «پس از بیست سال» را مجاب می‌کند ۷۵۰ صفحه را مشتاقانه و در کوتاه‌ترین زمان ممکن مطالعه کنند.
برخلاف بسیاری از رمان‌ها، هنر نویسنده در اضافه‌کردن یک عشق سوزان به قصه، برای جذب مخاطب نیست؛ بلکه هنر اصلی سلمان کدیور، تصویرسازی جزئیات رذایل و نیرنگ‌های معاویه و بنی‌امیه در حساس‌ترین روز‌های تاریخ، از زبان کسی است که در سپاه معاویه شمشیر می‌زند!
حالا چشمانت را ببند و جذابیت چنین روایتی را تصور کن. «صفین» و حوادث و اتفاقات مهمش در این قرائت چگونه فهم خواهد شد؟ عمار و مالک اشتر چگونه در ذهنت باز تعریف می‌شوند؟ در یک کلام، آنچه نسبت‌به این بیست سال مهم تاریخ اسلام (صفین تا کربلا) می‌دانستی، قطعا رنگ‌وبوی دیگری خواهد گرفت.
مهم‌ترین نقد به کتاب حاضر، نام نویسنده است! سایه مواضع سیاسی سلمان کدیور که از چهره‌های عدالت‌خواه و رک‌گوی سپهر سیاست ایران است، روی کتاب ارزشمندش خیلی سنگینی می‌کند؛ اتفاق ناخوشایندی که درباره آثار بسیاری از نویسندگان چیره‌دست دیگر هم رخ داده و یک حساسیت - به تمامی- ساختگی و بی‌ریشه است.