گروه ورزش/شهرآرانیوز، تیم ملی والیبال کشورمان در ادامه رقابت‌های جوانان جهان مصر را شکست داد تا کاندیدای رتبه پنجم مردان زیر ۲۱ سال دنیا شود، اما این رده نمی‌تواند خوشایند جامعه والیبال باشد، دو شکست بد مقابل بلژیک و آرژانتین جای دفاعی باقی نمی‌گذارد و نمی‌دانیم فدراسیون والیبال چه اصراری دارد که قضیه ناکامی را توجیه کند؟
شکست و پیروزی در ذات ورزش است، ولی باور کنیم که تیم جوانان به لحاظ تاکتیکی نقص داشت و انگار در دفاع روی تور و توپگیری داخل میدان با بازیکنان کار نشده بود.
وقتی سرمربی درگیر تیم بزرگسالان بود و زمانی که از بازی‌های تدارکاتی برون مرزی خبری نبود و ا آنجایی که بازیکنان ما در این رده نیز از ضعف‌های تکنیکی رنج می‌برند طبیعی است که نمی‌شود نتیجه مطلوب گرفت.
تیم جوانان از بابت بازیسازی هم زبده نبود و گرچه بعضی از منتقدان مدعی بوده اند که جای عرفان نبی زاده و محمد جعفری در بین پاسور‌ها خالی بود، اما احساس ما بر این است که باید به دیدگاه مربیان احترام گذاشت. در تیم زیر ۲۱سال کنونی جای یک تمام کننده به اصطلاح محوری نیز خالی بود و هرچند بردیا سعادت می‌توانست این خلا را پر کند، اما آسیب دیدگی شدید او از ناحیه عضله شکم دست ایران را خالی گذاشت. به هر حال حفظ سلامت ورزشکاران در مسابقات ورزشی از اصول مورد تاکید فدراسیون جهانی است و از جهات انسانی و ورزشی مورد توجه قرار دارد.با اینهمه کادرفنی و فدراسیون باید پاسخگوی عملکرد جوانان باشند.
البته از آنطرف هم عده‌ای فرصت به دست آورده اند تا تسویه حساب کنند. این معدود گویی هیچکس به جز خودشان را قبول ندارند، تیم بزرگسالان قهرمان مطلق آسیا می‌شود تحسین متعلق به چند بازیکن و مربی می‌شود، جوانان می‌بازد دنبال محاکمه افرادی می‌گردند که در مجموع در دو جلسه کمیته فنی مشورتی شرکت کرده اند و نظرات خود را فقط برای تیم‌ملی گفته اند و دخلی درباره تیم جوانان نداشته اند.
در والیبال مدتی است یک قاعده رسم شده است؛ بکش تا زنده بمانی، ولی به قول زنده یاد استاد سیمین بهبهانی؛ در زندگی یک بند وجود دارد و آن بند حرمت است، پاره شود دیگر نمی‌شود آن را بند زد. متاسفانه اندکی افرادی در والیبال فکر این مساله را نکرده اند، اگر اصیل باشیم نقد را با نیت کمک و سازندگی انجام می‌دهیم.