حبیبه جعفریان

بعضی‌ها همه چیز یادشان می‌رود. من همه چیز یادم می‌ماند. ذهنم تقریبا خروجی ندارد.

واقعا آدم چرا باید برود، حتی بدون درد و خون ریزی، یک کاری کند که دیگر تا آخر عمر آرایش داشته باشد؟ ترسناک نیست؟

آدم یک وقت‌هایی دلش می‌خواهد رها کند. دلش می‌خواهد هیچی نباشد که نگرانش باشد. حداقل یک شبانه روز در هفته.

حبیبه جعفریان - نویسنده و روزنامه نگار

مدت هاست مطمئن شده ام آدم‌های بینا دید کمتری دارند. آن‌ها فقط وقایع تکان دهنده را می‌بینند. شاید واقعا بهتر بود آدم‌ها مدتی نمی‌دیدند و نمی‌شنیدند.

من عاشق مسجد گوهرشادم. یک جور پناه است برایم. مأمن. مأمن در مأمن. چون حرم خودش پناه است.

به نظرم درخت‌ها به کنه آن چیزی که بهش می‌گویند «هستی» نزدیک اند. به تحمل. به سکوت.

از آن قانون‌های نانوشته شاید یکی هم این است که آدم‌ها با زادگاهشان رابطه‌ای پیچیده دارند.

می‌گویند دو گروه از پیچیده‌ترین ابنای بشرند: روستایی‌ها و زن ها؛ و پدرم هر چند شرط اول را داشت، اما در مقابل مادرم که هر دو این‌ها را داشت خودش را خسته نمی‌کرد.