آن مرد با باران آمد حرم امام رضا(ع) بعد از انقلاب اسلامی چه تغییراتی کرد؟ سلام علیکم بما صبرتم چند پیشنهاد برای آنکه در طول روز به یاد امام‌رضا(ع) باشیم سردار غیاثی: شهید رئیسی به کنگره ملی ۱۸ هزار شهید استان خراسان رضوی رسید تولیت آستان قدس رضوی: حضور هیئت‌های خارجی در یادبود شهدای دولت، جایگاه رفیع نظام را نشان داد از سرتیپ‌دوم سیدطاهر مصطفوی، خلبان پرواز رئیس جمهور شهید چه می‌دانیم؟ دعای تبدیل مصیبت به جایگزین بهتر جایگاه مردم‌داری در باورهای اسلامی تابوت شهید و صندوق عهد برادری ایرانیان از سردار سیدمهدی موسوی فرمانده یگان حفاظت رئیس جمهور شهید چه می‌دانیم؟ درباره پاداش صبر بر سختی‌ها و مصائب | حکم خدا را امضا کنید پیام تسلیت تولیت آستان قدس رضوی به سید حسن نصرالله وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی: سفرم به حج دستور شهید رئیسی بود + فیلم مراسم بزرگداشت شهدای خدمت با حضور جمعی از طلاب جهان اسلام در مشهد برگزار شد لباس شهادت قواره همه نیست رحمتی که مالک دل‌ها بود | درباره زندگی و زمانه شهید مالک رحمتی روایت دفن نایب‌التولیه‌ها در حرم مطهر رضوی مروری بر فعالیت‌های قرآنی شهید رئیسی | در رثای رئیس‌جمهور قرآنی حبیبِ امام رضا علیه السلام
سرخط خبرها

حرم، خانه مشهدی‌ها

  • کد خبر: ۱۶۵۹۵۵
  • ۰۴ خرداد ۱۴۰۲ - ۱۵:۳۳
حرم، خانه مشهدی‌ها
درباره جایی که آخر همه خیابان های شلوغ مشهد است.

مشهد شهر بزرگی است. حسابی هم بزرگ، اما اصلا جغرافیای پیچیده‌ای ندارد. آخر همه خیابان‌های اصلی شهر به یک جا ختم می‌شود. توی هر کدام از این خیابان‌های شلوغ که بیفتی. می‌دانی آخرش سیل ماشین‌ها و آدم ها، تو را به دریایی می‌رساند که امن‌ترین و آرام‌ترین دریای دنیاست. حرم. -اجازه بدهید با همین نام آشنای صمیمی بخوانمش. بی هیچ واژه‌ای که رنگی از تکلف و تصنع در آن باشد- خانه اول ما مشهدی هاست.

جایی که در آن بزرگ می‌شویم، قد می‌کشیم، می‌بالیم، زندگی می‌کنیم و می‌میریم. ما مشهدی ها، هر کداممان هزار و یک خاطره داریم که جایی در همین جغرافیای امن و آرام اتفاق افتاده است، از خاطره‌های محو کودکی تا خاطره‌های سوزان جوانی و احتمالا خاطره‌های حسرت بار کهن سالی.

هر کداممان، احتمالا اولین بار حرم را وقتی دیده ایم که در آغوش گرم مادر بوده ایم، یا وقتی دستمان، در دست‌های زمخت پدر بوده است، بعد نشانی حرم را یاد گرفته ایم. یاد گرفته ایم چطور از هرکجای شهر، راه بیفتیم و به حرم برسیم. یاد گرفته ایم کدام اتوبوس را سوار بشویم تا در ایستگاه آخرش، پیاده شویم و بدانیم همان جایی هستیم که باید باشیم.

ما مشهدی‌ها همه مان، اهل حرمیم، حتی اگر زندگی و گیر و گورهایش نگذارد آن قدر‌ها که دلمان می‌خواهد در هوای حرم نفس بکشیم و صدای زیارت نامه خواندنمان در همهمه گنگ مناجات‌ها گم بشود، جایی در دل مقرنس‌ها و اسلیمی ها، در دل آینه‌های هزار تکه. ما مشهدی‌ها همیشه اهل حرمیم، در تمام روز‌های شاد و در تمام روز‌های غم بار. ما همیشه در حرم زندگی می‌کنیم، حتی اگر روز‌ها و روز‌ها نتوانیم به زیارت بیاییم.

ما همیشه همین جاییم. سرانجام هم یک روز وقتی گرم زندگی هستیم، برای آخرین بار، چشممان به گنبد طلا می‌افتد، برای آخرین بار در فلکه آب، در همهمه آدم‌ها و ماشین‌ها دستمان را روی سینه می‌گذاریم و سر خم می‌کنیم، برای آخرین بار امین ا... می‌خوانیم و برای آخرین بار کتاب زیارت نامه را می‌گذاریم در قفسه اش و مهر نماز را می‌اندازیم توی جامهری... و بعد از آن، مثل خاطره‌ای محو گم می‌شویم در آبی فیروزه‌ای کاشی‌ها و در هندسه شلوغ مقرنس ها، در خمیدگی دل پذیر طاقی، و باز برای همیشه هــمــین جــــا می‌مانیم.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->