غلامرضا بنی اسدی

حکایت رقابت‌های سیاسی از قرابت‌های معنوی و عاطفی جداست. ارجمندی فرهنگ ایرانی و اخلاق دینی هم در همین ظرافت هاست. در اینکه میان کنش‌ها و واکنش‌ها در عرصه‌های گوناگون تفاوت قائل شویم.

«دوستى با مردم، نیمى از عقل است». این حدیث شریف، تبیین‌کننده نگاه امام‌رضا (ع) به ضرورت تعامل با مردم است؛ تعاملی که می‌تواند تاروپود وحدت را شکل دهد. این تاروپود زمانی درهم تنیده و با گره‌ها محکم می‌شود که رعایت حقوق دیگران، جا را بر ناحقی تنگ کند.

خداوند در عصر دفاع مقدس ماندگاری‌شان را امضا کرد تا در دورانی چنین در شکوه شهادتشان، دوباره ما را به تراز پیمان و شکوه عهد توجه دهد.

 اینان که امروز به سوگشان سیاه پوشیده‌ایم، بقیه‌السیف شهدا بودند؛ با همان عهد عارفانه با خدا. رفتار مدیریتی‌شان شرح همان عهد بود.

تفاوت امام با حکیم را هم شاید بتوان در همین ماجرا دید. حکیم لزوما حکمت خود را زیست نمی‌کند. آن را تبیین می‌کند. امام، اما چون رسول، آنچه را می‌فرماید به زیست در آورده اند لذا می‌توانند الگوی عملی مردمان در همه اعصار باشند.

ما اگر به فکر فردای خود باشیم، درست زیستن را امروز تجربه و تکرار می‌کنیم. از دنیا و آنچه بر سر فزون خواهان آورده عبرت می‌گیریم تا خود به عبرت دیگران تبدیل نشویم.

مشک اصلا نیاز به گفتن و سخن سُفتن ندارد. همین هم هست حکایت آدمی که در کلام راهبردی امام علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع) چنین خوش بیان شده است: «آن که محاسن و امتیازات زیادى داشته باشد، مردم از او تعریف مى‌کنند و به تعریف خود نیاز پیدا نمى‌کند».

توفیق تنفس در حرم حضرت شمس الشموس (ع) که روزی شد، همایون روزگاری است جلال آفرین.

باید خوبی‌ها را، مهر را، محبت را در قاعده کشاورزی دید. آن را کاشت و در داشت آن همت کرد تا برداشت آن، زندگی همگان را آباد کند.

درباره قیمت‌ها همه تجربه کرده ایم که به جد، افزایش طلب است. بالا را چنان دوست دارد که به پایین نگاه هم نمی‌کند.