گفتگو با نوجوان برگزیده‌ کشوری مسابقات فیلم کوتاه و تصویربرداری

طیّبه ثابت | شهرآرانیوز -  هر فرد موفقی قبل از اینکه طعم فراموش‌نشدنی پیروزی را بچشد، نخست تصمیم بزرگ و سختی گرفته است. می‌دانید نام این تصمیم بزرگ چیست؟ اسم دیگر آن اراده برای پیروزی است. فرقی نمی‌کند چندساله باشی. درست زمانی که برای تلاش خود مقصد باارزشی پیدا کنی، کفش اراده به پا می‌کنی و از سرگرمی‌ها و لذّت‌های کوچک چشم می‌پوشی و تلاش می‌کنی، می‌آموزی و نا‌امید نمی‌شوی. هدفت به تو روحیّه می‌دهد و از صخره‌های مشکلات گذر می‌کنی تا به قلّه‌ی موفّقیّت برسی. با یکی از این نوجوان‌های موفّق شهرمان که علاوه بر موفّقیّت در مسابقات صنایع دستی توانسته است در مسابقات علمی‌کاربردی کشوری رشته‌ی تصویربرداری و فیلم کوتاه در سال‌های ۹۸ و ۹۹ رتبه‌های باارزشی به دست آورد گفتگو می‌کنیم.

 

زینب فروغی هستم، هفده‌ساله. علاقه‌ام به مقوله‌ی هنر یک حسّ عمیق از دوران کودکی من است. همین علاقه باعث شد در مقطع متوسّطه رشته‌ی تصویر‌برداری را انتخاب کنم. در سال ۹۸ در مسابقات علمی‌کاربردی رشته‌ی تصویر‌برداری شرکت کردم و توانستم در مقطع استانی و مرحله‌ی کشوری در بخش‌های تئوری و عملی برگزیده شوم. به‌تازگی هم در مسابقه‌ی فیلم کوتاه «نوجوان سالم» در بخش کارگردانی برگزیده‌ی استانی شدم و هنوز نتیجه‌ی مسابقات کشوری آن نیامده است.

بله، سال ۹۵ در مسابقات کشوری صنایع دستی سنّتی در رشته‌ی پته‌دوزی، کارم برگزیده شد.

نه، چون زمان خیلی کمی داشتم، امّا با لطف خداوند و کمی تلاش موفّق شدم کار را خوب ترکیب کنم. کارم درباره‌ی پیشرفت‌های نانو‌تکنولوژی در زمینه‌ی بهبود بیماری سرطان بود.

 

خب، ما در رشته‌ی تصویربرداری با اصول حرفه‌ای تصویربرداری و تدوین آشنا شده بودیم. با کمی خلّاقیّت و حمایت مدرسه‌مان که دوربین و فضا در اختیارم قرار داد و البتّه لطف خدا این اتّفاق افتاد.

 

موضوع فیلم ما درباره‌ی انتخاب نامناسب دوست بود که می‌تواند مشکلات اجتماعی فراوانی برای یک نوجوان به وجود بیاورد.

اسم «شمعی در باد» را هم به همین دلیل انتخاب کردم. در این فیلم، سعی کردم همه‌ی خطراتی را که می‌تواند برای دختر جامعه‌ی امروز اتّفاق بیفتد به تصویر بکشم. دختر توی فیلم ما ابتدا توسّط همکلاسی‌اش به کار‌های اشتباه سوق داده شد و بعد در دامن اعتیاد نابود شد.

 

نه، معدلّم ۸۱/۱۹ شد و مشکلی ندارم.

قسمت‌هایی را در حیاط مدرسه، بیرون مدرسه، در پارک و قسمتی را هم در خانه‌ی خودمان و بخشی را هم در خوابگاه مدرسه فیلم‌برداری کردیم.

 

اوّلین فیلمم بود و طبیعی است که اوّلین تجربه‌ها سختی‌های خودش را داشت چه در بازی‌ها چه در مکان‌ها.

 

می‌خواهم رشته‌ی کارگردانی را ادامه بدهم و در رشته‌ی تصویربرداری و عکّاسی موفّق باشم.

 

به حوزه‌ی زنان و آسیب‌های اجتماعی علاقه‌مندم و خانم پوران درخشنده و نرگس آبیار برایم ایده‌آل هستند. می‌خواهم یک پوران درخشنده‌ی دیگر باشم.

می‌خواهم از حمایت مدیر مدرسه‌مان، خانم منیره نایینی، و تشویق‌های خانم نادری و همه‌ی خانواده‌ام تشکّر کنم.