در همان سال ابتدایی جنگ تحملی و در روزهایی که خوزستان زیر آتش دشمن بود، جمعی از هم‌وطنان آسیب‌دیده از این جنگ نابرابر به مشهد پناه آوردند تا شهرک بهشتی به مأمن بخشی از مهاجران جنوبی تبدیل شود.

سال‌ها پس از اینکه آتش جنگ فروکش کرد، برخی مسئولان وقت شهر تصمیم گرفتند برای تکریم خانواده‌های شهدا و ایثارگران، آجر روی آجر بگذارند تا با ایجاد دیواری بزرگ دور ۱۴بلوک از ۴۵بلوک موجود در شهرک بهشتی، این بخش را از دیگر بخش‌های شهرک جدا کنند. این شهرک با نام شهرک پردیس شناخته شد که ۱۲بلوک آن به خانواده شهدا و ۲بلوک آن زیرنظر مجموعه هوانیروز ارتش بود.

بااین‌حال، رفته‌رفته بسیاری از خانواده‌های شهدا از شهرک پردیس رفتند و بخشی از اعراب شهرک بهشتی در بلوک‌های موجود در شهرک پردیس مستقر شدند تا آن بهانه‌ اولیه برای ایجاد دیواری بزرگ بین شهرک بهشتی و شهرک پردیس کارکرد خود را از دست بدهد. باوجوداین، در دهه‌های گذشته این دیوار به نمادی از تبعیض، نابرابری و بی‌عدالتی برای ساکنان شهرک بهشتی تبدیل شده بود؛ به همین دلیل اهالی این شهرک از آن با عنوان «دیوار نامهربانی» یاد می‌کردند.

بسیاری از اهالی شهرک بهشتی این دیوار را عامل گسترش حضور موادفروشان و برقراری اعمال خلاف در شهرک می‌دانستند، دیواری که به‌صورت غیرمجاز نیمی از بولوار ورودی شهرک را مسدود و تردد اهالی شهرک ۷۵۰۰نفره بهشتی را مشکل کرده بود.

همچنین وجود این دیوار، ارائه خدمات مطلوب شهرداری و نصب خطوط اگو برای اهالی شهرک را غیرممکن کرده بود. در کنار همه این مشکلات، تأمین امنیت منطقه باتوجه‌به امتداد دیوار نامهربانی در ورودی شهرک بهشتی با چالش‌هایی زیادی همراه بود. باوجوداین، چیزی که باعث پیگیری‌های متعدد و پیوسته اهالی منطقه برای برهم‌چیدن دیوار نامهربانی بود، ایجاد حس تبعیض‌ و گسست اجتماعی ناشی از وجود دیواری بلند بین اهالی شهرک بود. پس از پیگیری‌های اهالی و درخواست تخریب دیوار نامهربانی در شهرک بهشتی، مجوز تخریب این دیوار در سال۹۶ به شهرداری مشهد ابلاغ شد، اما باتوجه‌به حساسیت‌های احتمالی در جریان این اقدام و مخالفت مجموعه هوانیروز ارتش، ماجرای تخریب این دیوار چندسالی به درازا کشید تا سرانجام با توافق همه ارگان‌های دخیل در اجرای این اقدام، دیوار نامهربانی در ۳۰تیر۱۳۹۹ تخریب شد.