اهدای عضو بیمار مرگ مغزی در مشهد نجات‌بخش زندگی ۴ بیمار شد (۱۶ اردیبهشت ۱۴۰۳) ورود سامانه بارشی به کشور از فردا (۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۳) بهترین مواد غذایی برای داشتن عمر سالم و طولانی معلم، روشنی‌بخش راه امید نخستین تماشاگران دنیای مادری | مشکلات و کمبودها، خاطرات شیرین کاری را برای ماما‌ها کم‌رنگ نمی‌کند تاثیر آلودگی هوا بر افزایش ابتلا به آسم | بروز بیش‌تر این بیماری در کلانشهر‌ها ربایندگان «یسنا» به جرم خود اقرار کردند کاهش ۱۰ درصدی تلفات جاده‌ای در تعطیلات جاری جاساز ۲۰۹ بسته هروئین از معده ۳ تبعه افغانستانی در هنگ مرزی تایباد نجات کوهنوردان گمشده در ارتفاعات داورزن خراسان رضوی (۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۳) مالیات؛ مهم‌ترین عامل برای کنترل مصرف دخانیات است آخرین اخبار از دستگیری عوامل اصلی ربودن «یسنا» (۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۳) هشدار پلیس راه نسبت به احتمال ریزش سنگ در جاده کرج - چالوس (۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۳) اقدام عجیب طالبان: انحراف آب هیرمند به شوره زارهای افغانستان! بند قانون جوانی جمعیت به‌دلیل کمبود ماما اجرا نمی‌شود آتش‌سوزی منزل مسکونی در خیابان صیاد شیرازی+تصویر (۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۳) محور هراز یکطرفه شد (۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۳) اهدای اعضای بدن جوان مرگ مغزی، نجات‌بخش جان پنج بیمار شد (۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۳)
سرخط خبرها

نگذارید تنهایی به روزمرگی بگذرد

  • کد خبر: ۸۲۸۵۴
  • ۲۲ دی ۱۴۰۰ - ۱۴:۲۶
نگذارید تنهایی به روزمرگی بگذرد
تنهایی احساس غریبی است که مانند یک غبار دور آدم‌ها را می‌گیرد و آن‌ها را از آدم‌های دیگر جدا می‌کند.

تکتم جاوید | شهرآرانیوز؛ «همیشه با هم می‌رفتیم، آرایشگاه را هم. یا من وقت می‌گرفتم یا او. قرار بود بعد از ماه صفر بروند خانه خودشان. هنوز کلی خرید و کار باقی مانده‌بود که کرونا گرفت. از بدترشدن علائم تا بدحالی و فوتش ۲ هفته نشد. تا آمدیم به خودمان بیاییم تمام کرد. خواهر جوان و زیبایم رفت و مرا تنها گذاشت.»

«من بودم و یک مادر پیر. سال‌های سال بعد از سکته مغزی و از کار افتادن پاهایش خودم مراقبش بودم. ازدواج نکردم که تا آخر عمرم کنارش بمانم، ولی فکر نمی‌کردم مرا تنها بگذارد. می‌دانم که من برایش کرونا بردم از محل کارم، و خودم را نمی‌بخشم، اما حالا شب‌ها سخت می‌خوابم. گاهی اصلا خواب ندارم تا روشن شدن هوا. احساس تنهایی می‌کنم، خیلی.»

کسی چه می‌داند چند نفر در این دوران کرونایی تنها شدند یا با احساس تنهایی روبه‌رو شدند؟ خیلی‌ها. خیلی بیش از تعداد آدم‌هایی که هرسال تنها می‌شدند، و تنهایی احساس غریبی است که مانند یک غبار دور آدم‌ها را می‌گیرد و آن‌ها را از آدم‌های دیگر جدا می‌کند. آن‌ها که بیرون از غبارند و هوا را تنفس می‌کنند چه می‌دانند از سختی زنده‌ماندن در آن فضا؟

اگر حس تنهاییِ از دست دادن ناگهانی یک عزیز را تجربه کرده‌اید یا در اطرافیانتان می‌شناسید، می‌دانید که هم گفتن از چنین حالی دشوار است هم همدلی کردن. برای همدلی و تفاوت آن با هم‌دردی زمان دیگری سخن خواهیم گفت، اما امروز روی صحبتم با داغ‌دیده‌ها و تنها شده‌هاست.

از روز‌های سوگ که بگذریم، اوقات پس از آن با حالتی دورانی بین گریه و زاری و احساس شدید تنهایی متغیر است. تفاوت چندانی ندارد که متوفی وابسته خونی باشد یا غیرخونی. همین که صمیمیت را با او تجربه کرده باشیم، نبودنش احساس تنهایی شدیدی در ما ایجاد خواهدکرد.

تجربه مداوم احساس تنهایی ویران‌کننده روان آدمی است که اجتماعی است و در اجتماع رشد می‌کند. ممکن است به‌تدریج حس درک نشدن از سوی دیگران باعث شود از آن‌ها فاصله بگیرید و به‌اصطلاح در پیله خود فروبروید درحالی‌که این روش آسیب‌زا خواهد شد. آسیب‌های جدی در حد ابتلا به اختلا‌لات روانی جدی مانند افسردگی. به آن مشکلات جدی کاری ندارم، زیرا تنها راه‌حلش درمان با کمک روان‌شناس است.

باید ارتباطات و تعاملات اجتماعی را افزایش بدهید البته با کسانی که در گذشته هم با آن‌ها حس بهتری داشته‌اید، نه‌فقط برای پرکردن ساعت‌های تنهایی، بلکه برای آرامش روح، تسکین غم‌ها و پرکردن اوقاتی که به فکرکردن به عزیزتان می‌گذرد.

شاید داشتن یک خواهر همراه و صمیمی تا امروز باعث می‌شد همیشه از دوستانتان فاصله بگیرید. حالا زمان خوبی برای محکم‌شدن دوستی‌هاست. خطر ناامیدی هم به‌شدت شما را تهدید می‌کند. پس خیلی زود برای زندگی جدید برنامه بریزید، بر اساس آن رفتار کنید و نگذارید روز‌های غم‌انگیز به روزمرگی بگذرند.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->